Guillermo del Toro’nun senaryosunu yazıp yönetmenliğini yaptığı 2006 yapımı Pan’ın Labirenti (El laberinto del fauno) çeşitli festivallerden ödülle dönerek dikkatleri üzerinde toplayan bir film. Yönetmen fantastik öğelerle desteklediği İspanya İç Savaşı sonrası temasını, küçük bir kızın gözünden alegorik bir dille işler. Karanlık imgelerin kullanıldığı realizm ile sürrealizm arasında gidip gelen bir atmosferde ilerleyen film, kaynak olarak mitlerden, masallardan ve kadim anlatılardan beslenir. Ancak yönetmen çarpıcı açılış sahnesiyle filmin iyiliğin, güzelliğin hüküm sürdüğü, mutlu sonla biten klasik peri masallarından biri olmadığının sinyallerini verir. Zengin bir simgesel anlatımla örülen hikâye, gerçek dünya/dış âlem ve hayal dünyası/masal âlemi olarak iki düzlemde ele alınır. Bu zıt gibi görülen iki dünya filmde birbirinin içine girerek kompleks bir yapı oluşturur.
Olaylar İspanya İç Savaşı’nın bittiği ancak hâlâ şiddetin, baskının devam ettiği 1944 yılında geçer. Kahramanımız Ofelia hasta olan hamile annesiyle birlikte orman içinde bir karakolda yaşayan üvey babası Yüzbaşı Vidal’in yanına taşınır. Masallardaki kötü üvey anne tipinin işlevleri burada üvey baba bünyesinde toplanmıştır. Otoriter ve sert mizaçlı olan bu yüzbaşı faşist rejimin lideri Franco’nun sözcüsü konumundadır. Zamanı takıntı haline getirecek kadar dakik, titiz ve dikkatli olan bu adamın aynı zamanda neslinin devamı için sürekli oğlu olacağını dillendirmesi ve hamile karısını oğlunu taşıyan bir araç olarak görmesi faşizmin erkek egemen anlayışının tezahürüdür. Gözünü kırpmadan masum insanları öldüren, sistemin emirlerine sorgulamadan itaat eden yüzbaşı, faşizmin temsilcisi salt kötü karakter olarak karşımıza çıkar. Filmde faşizme karşı savaşan ormandaki direnişçilerin çatışması başta olmak üzere şiddet, kan, savaş, yıkım gerçekçi ve çarpıcı bir şekilde verilir. (Rüveyda Temel)
Yazının tamamını Hayal Perdesi’nin 47. sayısında okuyabilirsiniz.