Neil Gaiman’ın kaleme alıp illüstratör Dave McKean’in yönetmenliğini yaptığı Aynalı Maske (MirrorMask, 2005), bir anne-kız ilişkisi yörüngesinde döner ve aktörler ile anime edilmiş karakterleri üç boyutlu bir düzlemde bir araya getirir. Çizgi roman ve illüstrasyonlarıyla tanınan yönetmen, karanlık fakat dingin bir kolaj yaratır. Bu kolajın her bir elementini bir arada tutan yapışkan ise öykücü ve romancı Gaiman’ın edebi alışkanlıklarıyla bezeli esprili ve bazen absürd kurgusu olur. İzleyicinin kurgudaki ilk tecrübesi, müzikal bir curcunanın eşliğinde Campbell ailesinin işlettiği sirke adım atması olacaktır.
Campbell Sirki, seyirciyi kucaklayıp gizemli ve acayip unsurlarını bir bir teşhir etmeye başladığı andan itibaren Iain Ballamy’nin eşsiz caz kompozisyonuyla gerçekliği makaraya alan bir atmosfer oluşturulur. Sirkin bir eğlence sektöründen ibaret olduğunu bilmesine rağmen seyirci, karşılaştığı acayiplikler, tuhaf insanlar ve kostümlerde ister istemez bir gerçek dışılık duyumsar. Yönetmen, sirkin şamatasını kalabalıkla ivmelendirerek Helena ve ailesinin hiç de sıradan bir hayata sahip olmadığını henüz ilk sahnede yarattığı hengâmeyle gösterir. Öte yandan, Helena’nın bu durumdan memnun olmadığı, çizimleri ve çocuksu oyunlarını kullanarak inşa ettiği dünyada ebeveyn müdahalesinden uzakta yalnız kalmak istediği görülür. Helena, annesi tarafından “babanın hayali” şeklinde tanımlanarak bir ticaret merkezi olduğu hatırlatılan sirkin mecbur bıraktığı ucubeliklerden usanır ve “gerçek” hayatın hasretini duyar. Helena’nın bilinçaltından doğacak olan muazzam fanteziyi anlamlı bir zemine oturtan en kritik sahne bu içsel çatışmaların neden olduğu anne-kız çekişmesidir. Aynalı Maske, endişeyle geçen bir gecede insanın kocaman bir dünya yaratabileceğini anlatır. Bu dünyayı yaratan en etkili duygu ise pişmanlık ve vicdan azabı olur. (Berrak Irmak)
-Yazının tamamını Hayal Perdesi’nin 51. sayısında okuyabilirsiniz.-