Baba Miyazaki’nin (Hayao) senaryosunu yazdığı, oğul Miyazaki’nin (Goro) yönettiği filmin hikâyesi bir shojo manga’ya dayanıyor. 1960’lı yılların Japonya’sında geçen film, iki lise öğrencisinin aşkını merkeze alarak sıcacık bir hikâye anlatıyor.

Lisedeki öğrenci hareketinin ve öğrencilerin kulüp binalarını yıktırmamak için örgütlenerek verdikleri mücadelenin yer aldığı yan hikâye, filmin politik düzlemini teşkil ediyor. Bir gelişme, dönüşme veya ilerleme söz konusu olduğunda ataların mirasına, birikimlerine -yani geleneğe- sahip çıkılmazsa; ortaya çıkan neticenin ruhundan ve dolayısıyla anlamdan yoksun olacağı vurgusu güçlü bir şekilde yapılıyor.

Miyazaki’lerin filmlerinin en cazip tarafı, yetişkinleri özlemini duydukları çocukluğun dünyasına davet etmeleri olsa gerek. Bunu bir nostaljiden veya seyirlik bir tatminden öteye geçerek, hastaya hastalığının ilacını gösteren bir hekim edasıyla yapmaları ise farklarını ve ustalıklarını ortaya koyuyor. İnsanın hasletlerinin katışıksız hâliyle var olduğu çocukluk dönemi incelikle tasvir edilerek aslında “yaşamak” işinin en doğal şekli tecrübeye açılmış oluyor. Akışın içine kendini bırakmaktan korkmayan, dolambaçsız ve vasıtasız bir hayat tasavvuruna sahip olan çocukların dünyasında öğreneceğimiz -hatırlayacağımız- çok şey var. Tepedeki Ev, bu hâlimizi bu kadar güzellikle anımsatan Miyazaki’lere müteşekkir olmak için yeni bir sebep.