Bu sezon iki “Kara”lı dizi final yaptı. Ben bu finaller üzerinden diziler, hikâye anlatıcılığı ve son’lar üzerine bir-iki düşüncemi paylaşmak istiyorum.
Dizilerin finalleri çok önemli olmasına rağmen nedense televizyon sektörümüzde buna pek dikkat edilmiyor. Bazen bir an önce bitirme telaşından, bazen de dizi ikinci, olmadı, üçüncü sezonu da yapsın diye o kadar yan hikâye geliştiriliyor ki bunları toparlamak zor oluyor. Bir de rating davası var. Bazılarımızın merakla izlediği diziler orta yerinden çat diye kesiliveriyor, Şeref Meselesi’nde olduğu gibi.
Hâlbuki biz izleyiciler hep sonunu merak ederek izleriz dizileri. Hele benim gibiler. Okuduğum romanın bile sonuna bakmadan devam etmem çoğu zaman. Hikâye dediğimiz, ayağımıza dolanıp bizi yere çarpacak binlerce ipin ucunu gelişigüzelmiş gibi duran bir şekilde etrafa saçmalı. Sonra da bu ipleri teker teker, sabırla, bir yerlere ve birbirine bağlamalı ki işin tadı çıksın. Biz izleyiciler bu bağlama kısmını merak ederiz. Bu nasıl bağlanacak, o nasıl bağlanacak diye bakarız dizilere.
Bağlantı. Akademik olsun, edebi olsun tüm yazıları yöneten arzu. Neredeyse kutsal bir yasa. Senarist mi akıllı biz mi diye seyirci ancak böyle eğlenir. Oldu mu olmadı mı diye ahkâmını kesebilir. Ve tabii seyirci ancak böyle hikâyeye bağlanır.
Bağlantı beklemeyi de diziler öğretti bize aslında, dizi izlemenin inceliklerini izleye izleye öğrendik: dizideki kodları deşifre etmeyi, gösterilen bir objenin veya bakışın daha sonra anlam kazanacağı için sabırlı olmayı, bir bakışta kimin iyi, kimin kötü kalpli olma potansiyeli olduğunu anlamayı artık şıp diye biliyoruz. Ve tabii sonların hikâyeyi gerçekten bağlaması gerektiğini içimizdeki “olmuş” ya da “olmamış” duygusundan anlamayı da hep diziler öğretti bize. (Nükhet Sirman)
Yazanın tamamını Hayal Perdesi’nin 48. sayısında okuyabilirsiniz.