Edgar Rice Burroughs’un yirmi dört kitaplık Tarzan serisinin ilki Maymun Adam Tarzan 1912’de tefrika halinde yayınlanır ve altı yıl sonra, 1918’de sinemaya uyarlanır. En son Tarzan Efsanesi (The Legend of Tarzan, David Yates) ile 2016’da izlediğimiz hikâye sadece beyaz perdede elliden fazla uyarlamayla karşımıza çıkar. Tarzan, “gorillerin büyüttüğü çocuk” hikâyesinin egzotik ve cazibeli dünyasını sunduğu kadar Amerikan kimliğinin nasıl oluşturulduğuna dair izleri açık eder. Kültürel tarihin en uzun ömürlü kahramanlarından biri olmasının altında yatan bir sebep de budur.
Ormanın ve Beyaz Perdenin Lordu
Burroughs’un romanı yayınlanır yayınlanmaz müthiş bir ilgi uyandırır. Aynı ilgi, sinema uyarlamaları için de geçerli: otuzlarda en az sekiz, kırklarda dokuz ve ellilerde on film çekilir. Tarzan’ın beyaz perdedeki başarısı, yirminci yüzyıl batılı okurlarına hakkında hiçbir şey bilmediği egzotik bir dünyayı anlatmakla kalmayıp göstermesi, aynı zamanda sinemanın büyüleyiciliği ya da “hayal fabrikasının” gücünden fazlasıyla istifade etmesiyle irtibatlıdır.
Otuzlarda olimpik yüzücü Johnny Weissmuller ile kahraman tam anlamıyla ikonikleşir ve bundan sonra gelen Tarzan’ların tipolojisini ortaya koyar. Weissmuller’den önce Elmo Lincoln’ün canlandırdığı karakter göbeği ve yağlı vücuduyla bugün için neredeyse süper kahramana dönüşmüş Tarzan’dan ziyade üstüne bez parçası almış bir salon adamı gibidir. Weissmuller, aynı zamanda kahramanı şöhrete kavuşturan isim olur: 1950’ye kadar Arap ülkelerinden Afrika ve Latin Amerika’ya kadar dünyanın dört bir yanında filmler rekor sayıda izleyiciyle buluşur. Yapımın şöhreti, bugün için Yıldız Savaşları ya da Harry Potter serileri ile kıyaslanabilir. Yani bir vakitler için Tarzan ormanın olduğu kadar beyaz perdenin de lordudur. (Nesibe Sena Arslan)
(Yazının tamamını Hayal Perdesi’nin 55. sayısında okuyabilirsiniz.)