Sadece Tanrı Affeder Uzakdoğu filmlerinin gerçeklikten uzak atmosferiyle vurdulu kırdılı video filmlerinin ortasında bir yerde duruyor. Nicolas Winding Refn’in Danimarkalı olması filmi Uzakdoğu filmlerinin o kendiliğinden oluşan olağandışı konu hâkimiyetinden uzak tutsa da, yönetmen Refn stil olarak o atmosferi yakalamaya gayretli olduğunun altını iyi çiziyor, zira biçimi tutturuyor.
Tabii bu tarz diyalogsuz B filmlerine, Tarantino’dan dolayı alışkınız, hatta ondan izlemeyi de tercih ederiz ama Refn, B filmlerine görsel olarak çıkartma yapmayı tercih etmiş görünüyor, çünkü Sadece Tanrı Affeder’in konusu o kadar klişe ve tekinsiz ki...
Refn aslında kendi ülkesinde gangster üçlemesi Pusher ve Cennetin Kapısında (Valhalla Rising, 2009) yöneterek dikkat çekmeyi başarmıştı ama onu asıl üne kavuşturanın 2011 yılında Ryan Gosling'le kotardıkları Sürücü (Drive) filmi olduğunu söyleyebiliriz. En azından film kült mertebesine çoktan ulaştı. Cannes'dan yönetmen ödülüyle dönen film suça bulaşan “uyurgezer” kıvamındaki bir adamın izini yine soğuk bir ifadeyle sürüyordu. Tabii yönetmen burada da iyice bulaşmış olduğu B kafasını orada da atmosfer, müzik ve ağır sekanslarla ağdalamaya çalışmıştı. Seyircide beğeni ve nefret çizgisini zorlayan filmin bir benzerini Sadece Tanrı Affeder'de de görüyoruz. Hatta yönetmen abartarak bir anti-kahraman olması muhtemel Julian'ı yirmi dakika kadar hiç konuşturmuyor. Buradan yola çıkarak aslında yönetmenin bunları umursamadığını hatta bilerek yaptığını düşünebiliriz. Julian'ın gizeme dayanmayan sessizliği ve duyarsızlığı, hatta polis memurunun şiddete bulanmış aksiyonu bile altmetin içermiyor, sadece olaylar başlıyor ve sonlanıyor. Başta da dediğim gibi senaryo boş bir intikam hikâyesinden ibaret. Yönetmen ışıklı, ilgi yükseltici, değişken karelerle kusursuz bir müzik döşemesi yapmak istemiş ve gerisini de koyvermiş adeta!
Film kanlı sahneleri bir hayli sert bir biçimde karşımıza getiriyor, arka sokakların tekinsizliği, iç mekânların abartılı ve özellikle gözümüze sokulmak istenen 'kırmızı'sı tavır tasarımıyla birleşince ortaya minimal ezgiler çalan bir şiddet filmi çıkıyor ki bu da sıkıcı ve tatminsiz bir seyre doğru sürüklüyor seyiciyi zaman zaman.
Hikâyenin ilginçliği anne oğul arasındaki ilişkide ortaya çıkıyor bir anlamda. Baskın anne imajı Julian'ın sessizliğini bir anlamda açıklıyor gibi. Geldiği andan itibaren Julian'ı ezmeye, ölen Billy'i ise yüceltmeye çalışan Crystal, oğlu ve kız arkadaşıyla yemek yediği sahnede bir anlamda zirveye oturuyor, filmin de dikkate değer nadir anlarından biri. Bir de Julian ve polis memuru Chang arasında kıyasıya yaşanan dövüş sahnesi de müziğin ritmini yakalayarak filme en azından bir süre belli bir tempo katıyor. Sürücü ile bir temas kurmak istersek de asansör örneğini verebiliriz. Ama ne kadar iyi olursa olsun hikâyenin bütüne yayılan tatminsizlik hissini değiştiremiyor.
Zor bir seyirlik sunan filmle birlikte aslında Refn'in Sürücü'den çok daha önce gönül bağı kurduğunu, ama birtakım sebeplerden dolayı ertelediğini öğreniyoruz. Hatta bu film için bazı büyük şirketlerin tekliflerini reddetmiş ve takıntılı bir şekilde bu filme odaklanmış ve istediğini de yapmış gibi. Düşük bütçeli, düşük tempolu film için memnuniyet ibresini bir hayli yüksek tutan Refn, Sürücü gibi bir külte imza atmak istemiş olabilir ama duygudan yoksun, kamera açılarının ışıkların etkisi gibi başarılı bir biçimde değiştiği bir film çıkarabilmiş ancak. Teknik başarının içeriği kurtarmaya yetmediği filmlerden sayabiliriz Sadece Tanrı Affeder’i.